شعر برای شب یلدا سری پنجم

شعر برای شب یلدا سری پنجم

چون تیر رها گشتـه ز چلّــــه شده ایم!
مهمان شمـــا در شب چلّـــــه شده ایم!
از برکت ایـــن سفـــــره ی الــوان شما
تا خرخره خورده،چاق و چلّـه شده ایم!

.

.

.

شب است و گیتی غرق در سیاهی
شب بلند است و سیاهی پایدار ، ولی
باور به نور و روشنایی است ،
که شام تیره ما را ، از تاریکی می رهاند
و از دل شبهای یلدا ، جشن مهر و روشنایی به ما ارمغان می رساند
تیرگی هاتان در دل نور خاموش باد ،
شب یلدا را به نور قرنها قدمت جاری نگه داریم…

.

.

.

علی واشقانی:

شب یلدا همیشه جاودانی است
زمستان را بهارزندگانی است

شب یلدا شب فر و کیان است
نشان ازسنت ایرانیان است

شب یلد ا و وصف بی مثالش
خداوندا مخواه ،هرگز زوالش

شب یلدا فراتر از همه شب

نبینم هیچ کس افتاده در تب

شب یلدا زحزن و غم مبراست
بساط شادمانی ها مهیاست

شب یلدا بیا روشن روان شو

به نزد شاعران همزبان شو

شب یلدا شب سال است ای دل

مرا در انجمن ، شعراست محمل

شب یلدا بلند است و یگانه
نمی گیرد دلم هرگز بهانه

شب یلدا کنار دوستان باش

برای ما گلی ازبوستان باش

شب یلدا به آجیل و ترانه
بساط میوه ها در کنج خانه

شب یلدا ، انار و هندوانه

غذا سبزی پلو، ماهی بهانه

.

.

.

حسین فرهمند:
یلدا چه شبی پر از حکایت
دلداده به هم پر از حمایت
یلدا شب ما شب قشنگییست
سفره دلمون پر از یه رنگیست
یلدا رو ببین سالی گذشته
در فراق یار حالی گذشته
یلدا شبیه که دوستی کاشتیم
آن شب جای قهر آشتی داشتیم
یلدا میمونه تو خاطراتم
تا یلدای بعد من با هاتم

.

.

.

ایلیا خدابخش:
شب یلدا ، شب یلدا ، عطر پیرهن تو داره
شب یلدا ، شب یلدا ، تو رو یاد من می یاره

واسه ی نشستن غم ، روی قلب پاره پارم
عطر پیرهن تو رو بس ، یاد اسمون تارم

یاد اون قول و قسم ها ، گفته بودیم که می مونیم
واسه هم ترانه ی عشق تا خود فردا می خونیم

حالا من موندم و سرما ، خالی از فردا و رویا
مثل یک ماهی مرده ، بدون رویای دریا

قران و فال حافظ ، سیب و انار سفره
دیگه تا فصل سرما ، چند ثانیه نمونده

رسیده وقت مردن ، منم با پاییز می رم
برای اخرین بار ، عکست رو دست می گیرم

شب یلدا ، شب یلدا عطر پیرهن تو داره
شب یلدا ، شب یلدا تو رو یاد من می یاره

.

.

.

گذشت پائیز آمــد فصل سرما سر آغازش شب زیبـــای یلدا
چه شبهای درازی دارد این فصل یقین زلف سیاه گسیـــوی یلدا
دراین فصل زمستان یکدلی به محبت دوستی سیمـــــای یلدا
شب یلـــــدا عجب نیکو فتاده به ماه دی که آید بوبـــی یلدا
در ایام گذشته کـــرسی عشق بپا بـــــود از شب والای یلدا
به روی کرسی و سینی فراوان عیان بود از صفا صد خوی یلدا
لحاف و منقل و آتش بــه خانه نشسته دور هــم همسوی یلدا
زبرف و داستان راه مـــــانده سخنها رفتــــه از سرمای یلدا
زسنجدآش کشک وقصه گفتن بسی دریــــای قصه پای یلدا
ز نو رسمی بپا از بهــــر فردا صفا و خرمــــــی فردای یلدا
مبارک باد فصل بــرف وباران به یٌمن نعمت دیمــــــای یلدا
مقدم شکـــر ایزد کن به عالم ز حاصل پر ثمـــر دارای یلدا
سلام ای فصل سرد و برف و باران خوش آمد گویمت فصل زمستان
اگـــــــر چه زحمتی را نیز داری ولکــن رحمت آری باغ وبستان
شاعر: منصور مقدم

.

.

.

اگرمـــــــــــا را شب یلدا بلنــــد است
ز یـــــــــــــاد زلف آن بالا بلنـــد است…

(چو این مطلــــــع سرودم کیف کــردم
که این مضمـــون بی همتا بلند است!

به ناگـــــــــــــــــه داد وجـدانــم در آمد:
که داد مـــــن از این کارا(!) بلند است!

چقدر آخـــــــــــــر دروغ شاعــــــــرانه
صدای کوست ای رســــوا! بلند است!

تو خود خندان و از هجــــــــر دروغین
ز شعــــــــــــرت آه و واویلا بلند است!

نباف اینقــــــــــدر از بالا بلنــــــــــــدت!
صد وپنجـــــــاه سانت آیـــا بلند است؟؟!!

دوازده شنبلیلــــه بــــر کــــــــــدویی –
همان “گیسوی چون یلدا بلند” است؟؟!

بیــــــــــا این خط کش و آن زلف یارت!
نه من گویم،توخود گو!…ها!…بلند است؟!

مگــــــــــر مبهوت شعـــــــــر بوالفضولی
که دود از کلّـــــــــــه ات یارا ! بلند است؟!

هر آن آتش که از حســــــــن تو برپاست
بدان از گـــــــــــــــور این بابا بلند است!!

همــــــــه محصــــــــول خالی بندی اوست!
گر این آوازه در دنیــــــــــــــــــا بلند است!

الا ای طنز گــــــــوی همچـــو مانکن(!)
که قــــــــــدّ سروت از پهنا بلند است!!

برو پنـــــــــــد “نظامی” گوش میکن!(۲)
اگر فکرت چو طبــــــــــــع ما بلند است!

مپیچ ای “بوالفضول” اینقــــــدر در شعر
زبــــــــــــــــــــان کذب در آن تا بلند است!

از این “اکذب” سرایی هاست کاکنـــون
دماغ کل شا عــــــــــــــــرها بلند است!

.

.

.

در همین حسرت که یک شب راکنارت، مانده ام
در همان پس کوچه ها در انتظارت مانده ام
کوچه اما انتهایش بی کسی بن بست اوست
کوچه ای از بی کسی را بیقرارت مانده ام
مثل دردی مبهم از بیدار بودن خسته ام
در بلنداهای یلدا خسته، زارت مانده ام
در همان یلدا مرا تا صبح،دل زد فال عشق
فال آمد خسته ای از این که یارت مانده ام
فــــــــال تا آمد مرا گفتی که دیگر،مرده د
وز همان جا تا به امشب، داغدارت مانده ام
خوب می دانم قماری بیش این دنیا نـبود
من ولی در حسرت بُردی،خمارت مانده ام
سرد می آید به چشم مست من چشمت و باز
از همین یلدا به عشق آن بهارت مانده ام.

.

.

.

چه خاطره ای! چه کشکی!…همه مشغول هندوانه خوردن باشند و تو کاغذ وقلم دستت ؛ مشغول درگیری فیزیکی با “وجدان”!…. شب یلدا در جمعی خیرسرمان خواستیم مثلا یک شعر جدی بگوییم ؛ اما اولین بیت شد آخرین بیت! چراکه “وجدان” رشته ی کار را از دست ما درآورد و شد مصیبتی به شرح ذیل!…(۱)

.

.

.

بنظر عده ای یلدا درازترین شب سال است و پیشینیان آن را شوم ونحس می دانستند :
همه شبهای غم آبستن روز خراب است یوسف روز، به چاه شب یلدا بیند (خاقانی)
اکنون مرا که شام جوانی صبوح کرد شبهای رنج چو شب یلدا دراز شد(قاضی حمید الدین)
چنان به روشنی دل برف سان مناز بس شب چراغ قدر که به یلدا نهاده اند
تو جان لطیفی و جهان جسم کثیف است تو شمع فروزنده و گیتی شب یلدا (معزی)
عرفا، شب یلدا را به نور سیاهی که نور ذات و نورعالم جبروت است ، اطلاق می نمایند (مرات العشاق)
در نظر ایشان یلدا نهایت الوان انوار است که سواد اعظم است( لمعات عراقی)
دیگر شعرا، یلدا را چنین توصیف کرده اند :
شگفت نسیت اگر داده ای عنان خرد به روز خوش و طره شب یلدا(مجیر بیلقانی)
صحبت حکام ظلمت شب یلداست نور زخوشید خواه ، بو که برآید( حافظ)
روز فراق تو که نبینم جمال تو با من حکایت شب یلدا کند همی(ادیب صابر)
غنیمت دان حضور نعمت الله که دشمن را شب یلداست امروز(نعمت الله ولی)